จะสังเกตุได้ว่า องค์พระนั้นมีความเก่าอยู่ค่อนข้างมาก และ เนื้อพระยังคงมีกลิ่นอายของพระเนื้อขาวในยุควัดทุ่งแฝกอยู่บ้าง ด้านหลังนั้นปรากฏคราบกรุกระจายไปทั่วองค์พระ นี่ย่อมมิใช่พระใหม่ที่ใครจะนำไปแกล้งบรรจุไว้ แล้วโมเมว่าเป็นพระกรุอย่างแน่นอน
ขยายให้ดูกันชัดๆแล้วกันนะครับ คราบกรุที่เป็นธรรมชาติแบบนี้ ต้องใช้ระยะเวลานานในการเกิด มิใช่ฝีมือใครจะไปสร้างขึ้นได้ พระพิมพ์นี้ ของหลวงพ่อสงวน วัดไผ่พันมือ ในตลาดพระก็เล่นหากันเป็นพันแล้ว หากใครเอาอุตริไปฝังซะหลายปี แล้วออกมาให้บูชาแค่ห้าร้อยบาทอย่างทางวัด ผมว่าเค้าคงต้องสติไม่ดีแน่ๆ แล้วใครจะไปเสียเวลาทำแบบนั้นล่ะครับ ที่สำคัญก็คือ คราบกรุเหล่านี้มันเกิดไม่ได้ภายในปีสองปีหรอกครับ
หลวงพ่อสงวน วัดไผ่พันมือ พิมพ์พระครูละมูล
สำหรับองค์นี้ไม่ได้อยู่ในกรุนะครับ เป็นพิมพ์นอกกรุ แต่เจ้าของเก็บไว้ไม่ได้ดูแลทำให้ปลวกขึ้น ถึงกระนั้นก็ตาม คราบนี้ก็ติดพระแน่น อันเป็นสิ่งบ่งบอกว่า กินระยะเวลามานานเหมือนกัน หากดูเผินๆจะดูคล้ายพระกรุหลวงพ่อสงวน แต่ถ้าสังเกตุให้ดีจะพบว่า คราบกรุนั้นไม่เหมือนกัน แม้เนื้อหานั้นจะเป็นแบบเดียวกับพระกรุ แต่เนื่องจากพระนอกกรุองค์นี้มิได้เผชิญความชื้น ความร้อน รวมทั้งสภาวะที่ไม่เอื้ออำนวยแบบพระกรุ ดังนั้นเนื้อหาจึงยังดูสดใหม่กว่าพระกรุมาก
สำหรับองค์นี้ยังมองเห็นเนื้อหาค่อนข้างชัดเจน ทำให้สังเกตุได้ง่ายว่าเป็นลักษณะของพระยุคต้นวัดไผ่พันมือเนื้อแก่ปูนนั่นเอง ลองเปรียบเทียบความเก่าของเนื้อพระกับพระกรุดูนะครับว่าแตกต่างกันค่อนข้างชัดเจน ถึงแม้จะเป็นพระในยุคเดียวกันก็ตาม
ผ่านไปเป็นพิมพ์ที่สองแล้วนะครับ สำหรับ พระกรุของ หลวงพ่อสงวน วัดไผ่พันมือ คงจะพอสังเกตุกันได้แล้วนะครับว่า พระที่ท่านบรรจุกรุไว้นั้น ก็มิใช่พิมพ์จะหลุดโลก หรือ แปลกไปจากพระที่ท่านสร้างแจกโดยปกติทั่วไปซะทั้งหมด แค่สองพิมพ์ที่ผ่านไป ซึ่งเป็นที่รู้จักกันดีนั้นคงเป็นหลักฐานยืนยันได้เป็นอย่างดีว่า พระที่บรรจุอยู่ในกรุนั้น จะเป็นของใครอื่นไปมิได้ นอกจาก หลวงพ่อสงวน วัดไผ่พันมือ เท่านั้น ในตอนหน้า เราจะมาดูพระเนื้อดินผสมผงกันนะครับ วันนี้สั้นๆพอหอมปากหอมคอ สวัสดีครับ
ความคิดเห็น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น